"εμείς οι δυο θα κάνουμε τον κόσμο παραμύθι..."

Έκτισα έναν κόσμο γύρω από την πιο πολύτιμη σου απουσία..κάθε τι που έβαλα για να γεμίσω το γύρω μου είναι μια λέξη από τα παραμύθια που μου έλεγες και έτσι είναι σαν να έμεινες πάντα εδώ.. και αν και από το εντός μου κάτι λείπει έρχεται μια μελωδία από το ραδιόφωνο… (χαΐνιδες..χαμογελώ και σκέφτομαι) που επιμένει να μου θυμίζει «εμείς οι δυο θα κάνουμε τον κόσμο παραμύθι»…δεν μπορώ να σε ξεχάσω λοιπόν!!!
Έγινες πλάσμα των παραμυθιών πια μέσα στο μυαλό μου μια πανέμορφη, ολόλαμπρη νεράιδα που ζει για πάντα. O χρόνος δεν σε άγγιξε ποτέ .Σε βλέπω. Φοράς μια σμαραγδή φορεσιά και έχεις μια μωβ εσάρπα ριγμένη στους ώμους σου, είναι ριχτά τα μαλλιά σου στην πλάτη και λάμπουν τόσο που στιγμές όταν ανεμίζουν δεν μπορώ να σε κοιτάξω...τυφλώνομαι από το φώς σου!!!Tι αστείο που νομίζουν όλοι ότι έφυγες στο σκοτάδι… μόνο εγώ ξέρω την αλήθεια σου,(ή μήπως τελικά ο καθένας μας έχει την δικιά του αλήθεια;) μεταμορφώθηκες σε ουράνιο πλάσμα..που γίνεσαι ότι θέλεις και όταν έρχεσαι και με βρίσκεις είσαι πάντα εσύ ,αυτό που αγάπησα, χάνεται ή νεράϊδα και είμαστε πάλι οι δυο μας όπως παλιά και κάνουμε τον κόσμο παραμύθι…λες και έχεις αργαλειό που τα υφαίνεις...αργαλειός ονείρων και παραμύθιών…τόσο εύκολα όλα γίνονται όταν είσαι εδώ .Σε νιώθω σαν ηλιαχτίδα που μπαίνει στο σπίτι και φωτίζεις τις στιγμές μου, με παίρνεις αγκαλιά και με πηγαίνεις σε ξέφωτα του κόσμου σου καθόμαστε αντικριστά και είσαι πάλι εσύ… και όταν φεύγεις γεμίζουν τα μάτια μου ανεμώνες…μπερδεύομαι πάλι στις εποχές!
Άνοιξη Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας….κύκλοι αρχής και τέλους…κύκλοι με φως…φως .. και αγάπη τόση όσο το φως που υπάρχει στον κόσμο...και απ' ότι θυμάμαι εσύ μου την είχες χαρίσει όλη!!!Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να καταλάβω πως έχω τόσο φως μέσα στην ψυχή μου..όλα τα πρωινά του κόσμου ήταν η αγάπη σου..

Mαζί -Χωριστά

Μαζί -Χωριστά
η ζωή γεμίζει με κόμπους
κόμπους που δένουν το μαζί
λύνουν το χωρίς.

Μαζί- Χωριστά
η ζωή ξεκινά και μου λείπεις.
Μαζί- Χωριστά
μονοπάτι που βγάζει στο χθες
σήμερα που ανήκεις.

Από το σήμερα στο χθες
βήματα που κάνεις μπροστά και πίσω σόδηγουν
σαν να ψάχνεις το παραμύθι που άκουγες μικρός
κοιτάς το πρόσωπο σου στον καθρέφτη
-δεν είσαι πια μικρός.
Βήματα που κάνεις μπροστά και πίσω σόδηγουν...
μπαίνω σε κύκλους μεταμορφώσεων
μπαίνω σε παραμύθι και με κοιτώ
πάγωσε ο χρόνος.

Μαζί-Χωριστά
πάγωσε το χωρίς και έμεινε το μαζί
κύκλοι μεταμορφώσεων
μαζί στο παραμύθι
γίνομαι βασίλισσα και σε κάνω στέμμα
σε κάνω βασιλιά μου
και πάμε μαζί
στο μαζί και στο πάντα
στα παραμύθια που ποτέ δεν θα τελειώσουν.

Τα ανέιπωτα...

Υπάρχουν εμπειρίες ενώ δεν υπάρχουν οι λέξεις τους...εμπειρίες τόσο δυνατές όπως το φως που σε τυφλώνει και μένεις εκεί να νιώθεις την ζεστασιά του..σε ταξιδεύει...
Υπάρχουν εμπειρίες τόσο μοναδικές και μοναχικές όσο το σκοτάδι..το σκοτάδι που γίνεται επιλογή και πας όλο και πιο βαθιά σε αυτό για να μην μπορεί κανένας να σε ανακαλύπτει!
Και το φως και το σκοτάδι νιώθω ότι προσφέρουν την ίδια προστασία σε αυτόν που τα επιλέγει...
Ένας βαθύς ίλιγγος και εσύ χορεύεις και γύρω παντού φως....και γύρω παντού σκοτάδι....στροβιλίζεσαι και πας όλο πιο ψηλά...όλο πιο χαμηλά και χάνεσαι...
Είναι τόσα αυτά που μπορούν να μοιραστούν δυο κόσμοι...και είναι τόσο βαθύ το μεγάλωμα που νιώθεις από αυτήν την ένωση...μα όλοι κλεινόμαστε σε κόσμους τόσο μικρούς. Είναι δύσκολο το παραπέρα και ας κρύβονται εκεί όλα τα ανείπωτα...τα ανείπωτα που θέλεις να γίνουν τραγούδι σε στόμα αγαπημένο...εκεί στο φως ή στο σκοτάδι γίνονται τα πιο όμορφα...μαγικά ταξίδια..και οι ήχοι της σιωπής γίνονται τα πιο όμορφα λογία μέσα από τους χτύπους της καρδίας....τα ανείπωτα...
Υπάρχουν ταξίδια που σε ταξιδεύουν από το φως στο σκοτάδι ή και το αντίστροφο..Υπάρχουν άνθρωποι που σε πιάνουν από το χέρι για να σε βγάλουν από το σκοτάδι και άλλοι που σ' αφήνουν στο πιο μεγάλο σκοτάδι...
Υπάρχουν κόσμοι τόσο μεγάλοι...και φαντάσου ότι τους φτιάχνουν άνθρωποι που είναι τόσο μικροί....όπως εσύ και εγώ...

ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΕ ΜΠΛΕ

I




Κάποιες φορές νιώθεις τον χρόνο να φεύγει
σαν βήματα ανθρώπου που έφυγε για πάντα
σαν τους χτύπους της καρδίας που σε χτυπούν
ξανά και ξανά
-επαναλαμβανόμενα-
πάνω σε πληγή˙
και μένεις εκεί…
να κοιτάς τον ουρανό και να ρωτάς
όλα τα παραπονεμένα δειλινά
πότε θα ξημερώσει
και τι που κοιτάς τον ουρανό και τι που κοιτάς ψηλά
το μόνο που κατάφερες είναι να γεμίσεις
σύννεφα στα μάτια
για να χάνεσαι μ ε τους ανέμους
και να πλανιέσαι με τις βροχές
αφήνοντας την Άνοιξη πίσω
και ξέρω πόσο αγαπάς αυτά τα
απρόσμενα αερικά
που πάνε και έρχονται
δίχως να ρωτούν…
πλανιούνται με ήλιους και βροχές.
Είναι ψηλά˙
είναι εκεί που κοιτάς, το ξέρω
κι εγώ εκεί κοιτώ.
(και ξέρεις τι; έτσι νιώθω για μια στιγμή ότι είμαστε και πάλι μαζί)
Κοιτώ τα μάτια σου
όχι δεν είναι θυμωμένα
είναι σαν τη Άνοιξη που ενώ είναι Απρίλης
δεν έχει λουλούδια
ούτε χελιδόνια.



Ξέρω ότι πονάει η Άνοιξη
αλλά θα έρθει και τότε θα είσαι εκεί
σαν να μην έφυγες ποτέ.
Το ξέρω.
Σε φαντάζομαι φορώντας τα χρυσά σου
να με κοιτάς
με δύο αμυγδαλιές αντί για μάτια
κι εγώ να νιώθω πιο όμορφη από ποτέ.
Τι κι αν περάσανε τα χρόνια
Αξίζει τα πάντα αυτή η στιγμή που θα είναι Άνοιξη
Και θα είμαστε μαζί
Και θα γίνει ο ήχος της καρδιάς σου
το πιο όμορφο λουλούδι
που θα φέρει την Άνοιξη…
θα γίνει το τραγούδι της άνοιξης.

II





Ήρθαν Απρίλης που’ρθαν περιστέρια
να σε βρούνε
να σου τραγουδούν
όλα εκείνα που ήθελα -μα δεν πρόλαβα- να πω.
Ήρθαν περιστέρια κι εσύ δεν ήσουνα εδώ.
Κι έτσι ήρθε η νύχτα να φορεί τ’αστέρι
Κι ένα περιστέρι έμεινε εδώ να σε περιμένει
δίχως πια να ξέρει τι ήρθε να σου πει
μα εσύ δεν ήρθες όλη νύχτα…
Ήρθε η αυγή και το περιστέρι
που ήρθε σαν αστέρι
κάηκε στον ουρανό
για να’ρθεί κοντά σου
σαν κόκκινη καρδία σου
να σου τραγουδάει
ένα σαγαπώ.
Ήτανε Απρίλης πάντα θα θυμάμαι που ήρθανε τα περιστέρια…



III


Έχει γεμίσει το σπίτι περιστέρια
Και στην καρδία μου φωλιές μ’αστέρια
Για να’ρχονται και σαν θα φεύγουν γεμάτα αστρόσκονη να είναι
Και σαν πετούν ψηλά να έρχονται κοντά σου
Να σου στολίζουν την καρδίας σου
Να σου φωτίζουν τα όνειρα σου
Για να θυμάσαι με αυτήν την ζεστασιά
Ότι θα είμαστε πάντα κοντά
Σε μπλε γεμάτο ήλιους.

----------------------------



Είναι νύχτα.
Κοιτώ τα αστέρια.
Και Δεν είσαι πια εδώ
ούτε φεγγάρι πια στον ουρανό.
Κοιτώ τα αστέρια.
Ακούω την καρδία μου να χτυπά δυνατά
θυμάμαι τότε που γελούσαμε
και ο χτύπος της καρδίας μου γίνεται πιο δυνατός
όπως το δυνατό μπλε στα δύο σου μάτια
όπως το μπλε ανάμεσα στη θάλασσα και στον ουρανό.

Δεν είσαι πια εδώ.
Κοιτώ τον ουρανό
έχει πολλά αστέρια απόψε
και τι κι αν λείπει το φεγγάρι…
Μου΄χεις χαρίσει φεγγάρια και ήλιους
και παραμύθια ολόκληρα για να μπορώ να μπαίνω μέσα
και να γίνομαι πριγκηπέσσα.
Μου ΄χεις χαρίσει τόσες χρυσές στιγμές
και μου έχεις δείξει να τις μεταμορφώνω
σε φεγγάρια και ήλιους
και να τα βάζω σε σκοτεινούς και συννεφιασμένους ουρανούς.
Τι και αν είναι νύχτα λοιπόν και λείπει το φεγγάρι…
Κοιτώ τον ουρανό
Κοιτώ ψηλά.
Πάντα θα κοιτώ ψηλά
εκεί που φανερώνεται η αγάπη και το φώς
ξέροντας ότι εσύ τώρα πια δεν αξίζει
να είσαι πουθενά αλλού εκτός από εκεί ψηλά…
Με απόδειξη τα μάτια σου
που ήταν δυο μικρά κομμάτια παραδείσου
πράσινο με μπλε.

ΚΥΚΛΟΙ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Ο μαύρος ουρανός γέννησε μια χαρούμενη βροχή –τρελό νερό που όλο δυνάμωνε..την κοιτούσα και χανόμουνα σε ένα χορό, σε έναν αποκριάτικο χορό που πέφτει ασημί γκοφετί και εσύ χορεύεις ενώ σε κυκλώνει ένα μαγικό φθινοπωρινό ουράνιο τόξο που σου ζητά να ελπίζεις και σου δείχνει έναν δρόμο …έναν δρόμο προς το φώς…

-------------------------------

Η μορφή σου ξεθωριάζει αλλεπάλληλα
Πήδημα ακρίδας απτήν μιαν άκρη ως την άλλη
Που προσπαθώ να φτάσω
Χάνεται σαν ξεθωριασμένη συνήθεια.

-------όλο το χρώμα της Άνοιξης κλείστηκε σε κύκλο-------

Ζωγραφίζω
κύκλους σε μια λίμνη
που μοιάζει με τα μάτια ενός παιδιού που κοιτάει τον ουρανό
μα αυτή δεν αλλάζει ούτε σε ουρανό ούτε σε θάλασσα.



Όταν τους κοιτώ μπαίνω σε χορό
που ξεκινάει από μικρό και σε μεγάλο φτάνει
αλλά εγώ όταν τελειώνει ο χορός
μόνη στον κύκλο περιμένω
να ανοίξει άλλος κύκλος και με ένα πήδημα ακρίδας να βρεθώ
απέραντο γαλάζιο

και να’μαι σε σύννεφο ή σε κύμα
να ξεθωριάζω το πάλι σου και το πότε
μ’άνεμο ή μ’αλμύρα˙
να φεύγει η σκέψη και να γεμίζει η απουσία αλάτι.



-------κύκλοι με κίτρινα φύλλα~φθινόπωρου-------

Χορεύει το φθινόπωρο σε κύκλους με κίτρινα φύλλα
παιδί ανέμελο που τρέχει και το τυλίγουν χρωματιστές κορδέλες
γαϊτανάκι από βροχή και ήλιο
απομεινάρια μια ξεχασμένης Άνοιξης
θραύσματα ελπίδας που επιμένει
πως θα έρθει μια στιγμή στο χρόνο που όλα θα μοιάζουν σαν
κόκκινο κραγιόν που δεν ξεχνάς.
-------κύκλος από χιόνι ~χειμώνας-------

Ύστερα ήρθα πάλι οι απουσίες
σαν χελιδόνια που μπερδεύτηκαν και δεν ξέρουν αν φεύγουν ή πάνε
και εσύ μπέρδεψες πάλι τον καιρό
φθινόπωρο η χειμώνας;
χιόνι η βροχή που γεννάει χιόνι ;
χιόνι και απουσίες.

Έχει τόση ησυχία όταν χιονίζει
νιφάδες που είναι σε χορό μα εσύ δεν ακούς την μουσική
και αυτές χορεύουν και πέφτουν απ’τον ουρανό για να έρθουν κοντά σου με την ησυχία εκείνου που έφυγε
και την απουσία εκείνου που δεν καταλαβαίνεις
αν είναι εδώ ή αν έφυγε σε ταξίδι αναψυχής
«θα γυρίσει» σιγοψιθυρίζεις
περιμένεις κάθε μέρα να γυρίσει
περιμένεις σε ένα κλοιό από χιόνι.