ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΕ ΜΠΛΕ

I




Κάποιες φορές νιώθεις τον χρόνο να φεύγει
σαν βήματα ανθρώπου που έφυγε για πάντα
σαν τους χτύπους της καρδίας που σε χτυπούν
ξανά και ξανά
-επαναλαμβανόμενα-
πάνω σε πληγή˙
και μένεις εκεί…
να κοιτάς τον ουρανό και να ρωτάς
όλα τα παραπονεμένα δειλινά
πότε θα ξημερώσει
και τι που κοιτάς τον ουρανό και τι που κοιτάς ψηλά
το μόνο που κατάφερες είναι να γεμίσεις
σύννεφα στα μάτια
για να χάνεσαι μ ε τους ανέμους
και να πλανιέσαι με τις βροχές
αφήνοντας την Άνοιξη πίσω
και ξέρω πόσο αγαπάς αυτά τα
απρόσμενα αερικά
που πάνε και έρχονται
δίχως να ρωτούν…
πλανιούνται με ήλιους και βροχές.
Είναι ψηλά˙
είναι εκεί που κοιτάς, το ξέρω
κι εγώ εκεί κοιτώ.
(και ξέρεις τι; έτσι νιώθω για μια στιγμή ότι είμαστε και πάλι μαζί)
Κοιτώ τα μάτια σου
όχι δεν είναι θυμωμένα
είναι σαν τη Άνοιξη που ενώ είναι Απρίλης
δεν έχει λουλούδια
ούτε χελιδόνια.



Ξέρω ότι πονάει η Άνοιξη
αλλά θα έρθει και τότε θα είσαι εκεί
σαν να μην έφυγες ποτέ.
Το ξέρω.
Σε φαντάζομαι φορώντας τα χρυσά σου
να με κοιτάς
με δύο αμυγδαλιές αντί για μάτια
κι εγώ να νιώθω πιο όμορφη από ποτέ.
Τι κι αν περάσανε τα χρόνια
Αξίζει τα πάντα αυτή η στιγμή που θα είναι Άνοιξη
Και θα είμαστε μαζί
Και θα γίνει ο ήχος της καρδιάς σου
το πιο όμορφο λουλούδι
που θα φέρει την Άνοιξη…
θα γίνει το τραγούδι της άνοιξης.

II





Ήρθαν Απρίλης που’ρθαν περιστέρια
να σε βρούνε
να σου τραγουδούν
όλα εκείνα που ήθελα -μα δεν πρόλαβα- να πω.
Ήρθαν περιστέρια κι εσύ δεν ήσουνα εδώ.
Κι έτσι ήρθε η νύχτα να φορεί τ’αστέρι
Κι ένα περιστέρι έμεινε εδώ να σε περιμένει
δίχως πια να ξέρει τι ήρθε να σου πει
μα εσύ δεν ήρθες όλη νύχτα…
Ήρθε η αυγή και το περιστέρι
που ήρθε σαν αστέρι
κάηκε στον ουρανό
για να’ρθεί κοντά σου
σαν κόκκινη καρδία σου
να σου τραγουδάει
ένα σαγαπώ.
Ήτανε Απρίλης πάντα θα θυμάμαι που ήρθανε τα περιστέρια…



III


Έχει γεμίσει το σπίτι περιστέρια
Και στην καρδία μου φωλιές μ’αστέρια
Για να’ρχονται και σαν θα φεύγουν γεμάτα αστρόσκονη να είναι
Και σαν πετούν ψηλά να έρχονται κοντά σου
Να σου στολίζουν την καρδίας σου
Να σου φωτίζουν τα όνειρα σου
Για να θυμάσαι με αυτήν την ζεστασιά
Ότι θα είμαστε πάντα κοντά
Σε μπλε γεμάτο ήλιους.

----------------------------



Είναι νύχτα.
Κοιτώ τα αστέρια.
Και Δεν είσαι πια εδώ
ούτε φεγγάρι πια στον ουρανό.
Κοιτώ τα αστέρια.
Ακούω την καρδία μου να χτυπά δυνατά
θυμάμαι τότε που γελούσαμε
και ο χτύπος της καρδίας μου γίνεται πιο δυνατός
όπως το δυνατό μπλε στα δύο σου μάτια
όπως το μπλε ανάμεσα στη θάλασσα και στον ουρανό.

Δεν είσαι πια εδώ.
Κοιτώ τον ουρανό
έχει πολλά αστέρια απόψε
και τι κι αν λείπει το φεγγάρι…
Μου΄χεις χαρίσει φεγγάρια και ήλιους
και παραμύθια ολόκληρα για να μπορώ να μπαίνω μέσα
και να γίνομαι πριγκηπέσσα.
Μου ΄χεις χαρίσει τόσες χρυσές στιγμές
και μου έχεις δείξει να τις μεταμορφώνω
σε φεγγάρια και ήλιους
και να τα βάζω σε σκοτεινούς και συννεφιασμένους ουρανούς.
Τι και αν είναι νύχτα λοιπόν και λείπει το φεγγάρι…
Κοιτώ τον ουρανό
Κοιτώ ψηλά.
Πάντα θα κοιτώ ψηλά
εκεί που φανερώνεται η αγάπη και το φώς
ξέροντας ότι εσύ τώρα πια δεν αξίζει
να είσαι πουθενά αλλού εκτός από εκεί ψηλά…
Με απόδειξη τα μάτια σου
που ήταν δυο μικρά κομμάτια παραδείσου
πράσινο με μπλε.

ΚΥΚΛΟΙ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Ο μαύρος ουρανός γέννησε μια χαρούμενη βροχή –τρελό νερό που όλο δυνάμωνε..την κοιτούσα και χανόμουνα σε ένα χορό, σε έναν αποκριάτικο χορό που πέφτει ασημί γκοφετί και εσύ χορεύεις ενώ σε κυκλώνει ένα μαγικό φθινοπωρινό ουράνιο τόξο που σου ζητά να ελπίζεις και σου δείχνει έναν δρόμο …έναν δρόμο προς το φώς…

-------------------------------

Η μορφή σου ξεθωριάζει αλλεπάλληλα
Πήδημα ακρίδας απτήν μιαν άκρη ως την άλλη
Που προσπαθώ να φτάσω
Χάνεται σαν ξεθωριασμένη συνήθεια.

-------όλο το χρώμα της Άνοιξης κλείστηκε σε κύκλο-------

Ζωγραφίζω
κύκλους σε μια λίμνη
που μοιάζει με τα μάτια ενός παιδιού που κοιτάει τον ουρανό
μα αυτή δεν αλλάζει ούτε σε ουρανό ούτε σε θάλασσα.



Όταν τους κοιτώ μπαίνω σε χορό
που ξεκινάει από μικρό και σε μεγάλο φτάνει
αλλά εγώ όταν τελειώνει ο χορός
μόνη στον κύκλο περιμένω
να ανοίξει άλλος κύκλος και με ένα πήδημα ακρίδας να βρεθώ
απέραντο γαλάζιο

και να’μαι σε σύννεφο ή σε κύμα
να ξεθωριάζω το πάλι σου και το πότε
μ’άνεμο ή μ’αλμύρα˙
να φεύγει η σκέψη και να γεμίζει η απουσία αλάτι.



-------κύκλοι με κίτρινα φύλλα~φθινόπωρου-------

Χορεύει το φθινόπωρο σε κύκλους με κίτρινα φύλλα
παιδί ανέμελο που τρέχει και το τυλίγουν χρωματιστές κορδέλες
γαϊτανάκι από βροχή και ήλιο
απομεινάρια μια ξεχασμένης Άνοιξης
θραύσματα ελπίδας που επιμένει
πως θα έρθει μια στιγμή στο χρόνο που όλα θα μοιάζουν σαν
κόκκινο κραγιόν που δεν ξεχνάς.
-------κύκλος από χιόνι ~χειμώνας-------

Ύστερα ήρθα πάλι οι απουσίες
σαν χελιδόνια που μπερδεύτηκαν και δεν ξέρουν αν φεύγουν ή πάνε
και εσύ μπέρδεψες πάλι τον καιρό
φθινόπωρο η χειμώνας;
χιόνι η βροχή που γεννάει χιόνι ;
χιόνι και απουσίες.

Έχει τόση ησυχία όταν χιονίζει
νιφάδες που είναι σε χορό μα εσύ δεν ακούς την μουσική
και αυτές χορεύουν και πέφτουν απ’τον ουρανό για να έρθουν κοντά σου με την ησυχία εκείνου που έφυγε
και την απουσία εκείνου που δεν καταλαβαίνεις
αν είναι εδώ ή αν έφυγε σε ταξίδι αναψυχής
«θα γυρίσει» σιγοψιθυρίζεις
περιμένεις κάθε μέρα να γυρίσει
περιμένεις σε ένα κλοιό από χιόνι.